Οι συνέπειες που έχουν οι πιπίλες και οι αντίχειρες στα δόντια

Πολλά μωρά βρίσκουν παρηγοριά στο πιπίλισμα μιας πιπίλας, του αντίχειρα ή των δαχτύλων τους. Όμως, η συνήθεια αυτή, όσο καταπραϋντική κι αν είναι, έχει αντίκτυπο στα δόντια τους.

Φροντίδα των δοντιών του παιδιού σας

Τι αντίκτυπο έχει μια πιπίλα ή ένας αντίχειρας στην ανάπτυξη των οστών;

Οι πιπίλες και οι αντίχειρες ικανοποιούν την ανάγκη για πιπίλισμα, η οποία είναι πολύ έντονη στα βρέφη. Δεν πρόκειται απλώς για αντανακλαστικό που τους επιτρέπει να σιτίζονται μόνα τους κι επομένως να επιβιώνουν, αλλά τους παρέχει επίσης σχεδόν άμεση ανακούφιση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο θηλασμός προκαλεί την έκκριση ενδορφινών στον οργανισμό του μωρού, ορμονών που έχουν αναλγητική, αγχολυτική και ηρεμιστική δράση. Ωστόσο, τόσο ο αντίχειρας όσο και η πιπίλα έχουν ορθοδοντικές συνέπειες μεσοπρόθεσμα. Λόγω του κοίλου που δημιουργείται από το πιπίλισμα, η γλώσσα παραμένει ανάμεσα στα τόξα ή σε χαμηλή θέση, γεγονός που εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξη του ουρανίσκου και, συνεπώς, τη σωστή ευθυγράμμιση των μόνιμων δοντιών.

Πιπίλα ή αντίχειρας: τι είναι καλύτερο;

Είναι κοινή παρανόηση ότι η πιπίλα είναι προτιμότερη από τον αντίχειρα όσον αφορά την ορθοδοντική. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Και τα δύο έχουν συνέπειες στη σωστή ανάπτυξη των δοντιών του παιδιού:

Πιέζοντας τον ουρανίσκο, ο αντίχειρας μεταβάλλει το τόξο δίνοντάς του σχήμα «V». Ωστόσο, η παραμόρφωση είναι συχνά μικρότερη από ό,τι με μια πιπίλα, καθώς η παρουσία αισθητήριων υποδοχέων στον αντίχειρα διευκολύνει το παιδί να ρυθμίζει την ένταση του πιπιλίσματος. Από την άλλη μεριά, είναι συχνά πιο δύσκολο να σταματήσουν το πιπίλισμα του αντίχειρα από μία πιπίλα. Πρόκειται για αντανακλαστικό που εμφανίζεται συνήθως την ώρα του μεσημεριανού ύπνου ή τη νύχτα, όταν το παιδί είναι μόνο. Επομένως, υπάρχει λιγότερη κοινωνική πίεση για να σταματήσει να πιπιλίζει τον αντίχειρα ή τα δάχτυλά του.
Η πιπίλα δημιουργεί παραμόρφωση των άνω γνάθων, των οστών της άνω γνάθου και μια απόκλιση στην κάτω γνάθο. Αν και οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη των δοντιών είναι σημαντικές, το πλεονέκτημα της πιπίλας έναντι του αντίχειρα είναι ότι το παιδί το εγκαταλείπει πιο εύκολα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αρχίζει το σχολείο, καθώς τα βλέμματα των άλλων ενθαρρύνουν το παιδί να την αποχωριστεί.

Τα καλά νέα είναι ότι οι παραμορφώσεις που προκαλούνται από την πιπίλα και τον αντίχειρα είναι αναστρέψιμες. Οδοντίατροι και ορθοδοντικοί πιστεύουν ότι αν ένα παιδί σταματήσει να πιπιλάει ένα δάχτυλο ή μια πιπίλα πριν αναπτυχθούν όλα τα νεογιλά δόντια, δεν θα υπάρξει καμία επίπτωση στα δόντια χάρη στην πλαστικότητα των οστών τους. Ωστόσο, εάν το παιδί συνεχίσει να πιπιλάει τον αντίχειρα ή την πιπίλα του και μετά την ηλικία των 2 ετών, είναι πιθανό να χρειαστεί ορθοδοντική θεραπεία. Εάν το παιδί συνεχίζει να πιπιλάει τον αντίχειρα ή την πιπίλα μετά την ηλικία των 4 ετών, τότε η ορθοδοντική θεραπεία θα είναι σχεδόν αναπόφευκτη.